به نا م

آفریدگار عشق

در عشی کشیده ام که مپرس

زهر هجری چشیده ام که مپرس

گشته ام در جهان و آخر کار

دلبری برگزیده ام که مپرس

آنچنان در هوای خاک درش

میرود آب دیده ام که مپرس

من بگوش خود از دهانش دوش

سخنانی شنیده ام که مپرس

سوی من لب چه می گزی که مگوی

لب لعلی گزیده ام که مپرس

 بی تو در کلبه ی گدائی خویش

رنجهائی کشیده ام که مپرس

همچو حافظ در ره عشق

به مقامی رسیده ام که مپرس